Bykowski Jaksa Witold Hieronim (1842–1919), wojskowy, ur. 30 IX w Rozdżałowie w pow. sokalskim, syn Stanisława Jakuba i Franciszki z Kuczyńskich. Nauki odbył w Szkole Kadetów w Łobzowie pod Krakowem i Akademii Inżynierii wojskowej w Klosterbruck (1858–62), wreszcie w Szkole Wojennej (1868–70). Mianowany w r. 1862 podporucznikiem w 25. batalionie austriackich strzelców polnych w Miskolczu na Węgrzech, latem 1863 r., porzucił służbę, by wziąć udział w powstaniu styczniowym. Zajmował się przewozem broni i amunicji przez kordon pod osłoną austriackiego munduru oficerskiego, oczywiście nieprawnie już noszonego. Po upadku powstania wstąpił w r. 1866 z powrotem do wojska austriackiego, przeznaczony jako podporucznik do 18 p. p. W r. 1872 został przydzielony do sztabu generalnego. W l. 1878–81 był jednym z instruktorów armii perskiej w Teheranie; w tym czasie odbył kampanię z Kurdami w czasie powstania Fazlola-bega jako dowódca pułku i szef sztabu. Powróciwszy do Europy, został w r. 1883 kapitanem, następnie majorem w 95. p. p. im. Rodakowskiego w Czortkowie na Podolu. Przeniesiony w roku następnym do wojska bośniackiego, został szefem 11. batalionu w Dolnej Tuzli w Hercegowinie. Po reorganizacji wojsk bośniackich i uformowaniu pułków awansował w r. 1896 na pułkownika, w r. 1900 mianowany pułkownikiem 3. pułku bośniackiego w Budapeszcie, w roku następnym dowódcą 6. p. p. węgierskiej im. króla Karola rumuńskiego w Wiedniu. Był kawalerem perskiego orderu lwa i słońca III i IV klasy, korony rumuńskiej II klasy z mieczami, żelaznej korony III klasy, perskiego wojennego medalu za waleczność i i. Przeszedłszy w r. 1902 na emeryturę, osiadł na stałe we Lwowie. Po rozpadnięciu się Austrii w r. 1918–19 prezydował w wojskowych sądach brygady lwowskiej. Bezżenny, zmarł 2 VI 1919.
Görtz F. u. Zellner C., Die österr. und ungarischen Ordensauszeichnungen und deren Besitzer, Karlsbad–Wien; Geschichte des k. u. k. Infanterieregiments Karl I, König v. Rumänien nr 6, Budapest 1908; Boniecki; Dokumenty rodzinne.
Red.